หลังจากที่หลับสบายในเรียวกังคินุคาว่า ก็เตรียมตัวออกเดินทางไปเที่ยวกันต่อ
ในตอนนี้เราจะเล่าถึงการเดินทางไปไหว้พระคามาคุระไดบุดสึ > วัดฮาเซะคันนอน > พิพิธภัณฑ์ราเมน > และไชน่าทาวน์
ก่อนออกจากที่พักก็แชะภาพเก็บบรรยากาศสักหน่อย
วิวงาม ๆ จากหน้าต่างห้องพัก
เผื่อใครอยากมาพัก ย้ำอีกครั้ง! โรงแรมชื่อ Kinukawa Gyoen Hotel นะ อยู่ที่นิกโก้
หลังจากเช็กเอาท์แล้วก็เดินทางสู่จังหวัดคามาคุระ มาไหว้พระคามาคุระไดบุดสึ พระพุทธรูปกลางแจ้ง ที่ว่ากันว่าใครขออะไรก็จะได้สมหวังตามคำขอ เป็นที่นับถือของชาวญี่ปุ่นอย่างมาก
บริเวณด้านหลังขององค์พระจะมีประตูทางเข้าเล็ก ๆ ให้เราสามารถเดินเข้าไปชมภายในองค์พระได้ เสียค่าเข้าเพิ่มอีกเพียง 20 เยนเท่านั้น
หลังจากสักการะพระใหญ่ไดบุดสึกันแล้ว ก็ได้เวลาที่จะพักรับประทานอาหารกลางวัน
จากนั้นก็เดินทางไปที่วัดฮาเซะคันนอน เป็นวัดที่เก่าแก่อีกแห่งหนึ่งในคามาคุระ ที่นี่มีองค์พระโพธิสัตว์กวนอิมพันมือให้คนท้องถิ่นและนักท่องเที่ยวได้กราบสักการะ
มีเกวียนแบบญี่ปุ่นให้บริการด้วย
ทางเข้าวัดฮาเซะคานอน หรือที่บางคนเรียกว่าวัดฮาเซเดระ
ภาพจาก wikipedia
ก่อนที่เราจะเข้าไปชมความงามในถ้ำเจอสาวญี่ปุ่น 2 คน ขอให้เราถ่ายรูปให้ คาวาอิ้มาก ><
ทางเดินเข้าไปสักการะสิ่งศักดิ์สิทธิ์ภายในถ้ำ
ที่นี่มีสวนดอกไม้ที่กว้างพอสมควร
เดินทางไปยังพิพิธภัณฑ์ราเมน ซึ่งพิพิธภัณฑ์แห่งนี้เป็นพิพิธภัณฑ์อาหารแห่งแรกของโลก ที่นี่ได้รวบรวมร้านราเมนชื่อดังจากทั่วประเทศญี่ปุ่นไว้ในนี้ทั้งหมด สุโค่ยยย!!
โดยที่ภายในพิพิธภัณฑ์มีทั้งหมด 3 ชั้น เดินชมกันเพลินเลย
ภาพที่ถ่ายมาเบลอมาก ขออนุญาตดึงภาพมาจากเว็บหลักของ raumenmuseum
ดูรายละเอียดเต็ม ๆ ได้ที่คลิปนี้เลย
ภาพจากกล้องเก๊าเอง สมัยก่อนฝีมือถ่ายภาพเห่ยมาก รู้สึกเขินอาย ><
นั่งกินกันที่นี่ได้เลย (ภาพเบลออีกละ)
หากไม่อยากซื้ออะไรกินที่นี่เค้าก็มีกิจกรรมให้ทำมากมาย จะถ่ายรูปเล่นตามมุมต่าง ๆ หรือร่วมเล่นเกมยิงปืนก็ได้จ้า
ดูข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่ raumen หรือเพจเฟซบุ๊ก raumenmuseum
หลังจากที่กินบะหมี่รองท้องกันพอสมควร ก็ได้เวลาที่จะไปเดินเล่นที่ไชน่าทาวน์ กว่าจะถึงก็เริ่มเย็นพอดี
ยืมภาพด้านบนมาจาก wikipedia
หลังจากที่เดินเล่นที่ไชน่าทาวน์กันจนมืดค่ำ ก็แวะรับประทานอาหารที่ร้านอาหารจีน และกลับโตเกียว เพื่อเข้าเช็กอินโรงแรมที่อิเขะบุโระ (Crowne Plaza Metropolitan Tokyo) โรงแรมเดิมที่ฝากกระเป๋าไว้ในวันแรก
หลังจากที่มาเขียนใหม่พบว่าฝีมือการถ่ายภาพ และกล้องสมัยก่อนนั้นย่ำแย่มาก แต่ก็ถือว่าถ่ายภาพความทรงจำมาได้เยอะพอสมควร บางอย่างพอเห็นภาพก็ทำให้จำได้ว่าตอนนั้นเหตุการณ์เป็นอย่างไร สนุกสนานขนาดไหน รวม ๆ ทุกอย่างก็ไม่หายไปไหนแค่อยู่ในความทรงจำของเราเท่านั้นเอง